Ekstremalna wycieczka na Baranią Górę

26.05.2018 Klub Górski „Świstaki” podjął udaną próbę zdobycia Baraniej Góry. A jak było? Oto opinie uczestników naszej wyprawy:

Dorota: Co Ci sprawiło największą trudność podczas tej wyprawy?

Sebastian: Te kamienie takie wysokie, ale i tak fajnie było.

Dorota: Czy wyjście na Baranią Górę zaliczasz do udanych?

Darek: Tak (znaczące kiwnięcie głową i wyraźne zadowolenie na twarzy)

Nasz Klub Górski „Świstaki” tworzą sami miłośnicy gór, a skąd u nich ta miłość?

Dorota: Dlaczego lubisz chodzić po górach i to zawsze w „asyście” znalezionych w lesie patyków?

Darek: Bo mój dziadek pracował w lesie i też tak po górach z patykami chodził. A teraz już go nie ma i ja muszę tak chodzić, teraz to już tylko zdjęcia mi zostały i chodzenie po górach.

Dorota: Czyli dziadek też lubił góry i to zamiłowanie odziedziczyłeś po nim?

Darek: Taką miał pracę, że po lasach musiał chodzić, to teraz ja chodzę.

Dorota: Skąd Twoja miłość do wędrówek po górach?

Sebastian: Bo dziadek kiedyś chodził po górach i brał mnie ze sobą.

Dorota: Czyli Ciebie też dziadek nauczył wędrówek górskich?

Sebastian: Tak, to dziadek mnie nauczył. On kiedyś chodził, teraz już nie.

Zdobycie Baraniej Góry wiązało się z pokonaniem 25 km w pieszej wędrówce oraz wspięciem się na 1220 m n.p.m.. Skąd więc drużyna świstaków wzięła siły na taki wyczyn?

Dorota: Co jest ważne podczas wypraw w góry?

Sebastian: No trzeba mieć siłę przecież.

Dorota: A co daje tę siłę?

Sebastian: Żurek!

Dorota: Bardzo byłeś zmęczony podczas ostatniej wspinaczki?

Darek: Nie...mógłbym zajść jeszcze dużo dalej.

Dorota: Skąd miałeś siłę, żeby tak się wspinać?

Darek: A w schronisku zupa była, taka z ryżem. Zjadłem, dobra była i można było iść dalej.

Zatem odkryliśmy tajemnicę naszych „Świstaków”: miłość do gór + pyszna zupa =sukces wspinaczkowy!